Μαζι πετουσαμε ατιθασα στις αγριες βουνοκορφες...
Αλλοτε βαδιζοντας σιωπηλα και ησυχα, με τις σταγονες της ομιχλης του χειμωνα εσυ στη χαιτη, παραδομενος στο χαδι μου, καθως σε κρατουσα ηρεμα απ τα χαλιναρια..
Τα χνωτα σου αχνιζανε στο δρομο, ενιωθα την ανασα σου κι ενιωθες τη δικη μου, καθως ο αερας σιγοταγουδουσε κρυσταλινος αναμεσα στα χιονισμενα δεντρα...
Κι αλλοτε καλπαζες λες κι ειχες στους ωμους σου φτερα αληθινα..
Καλπαζες σε στενα κι αποτομα μονοπατια, πλαι σε γκρεμους και ρεματιες, πηδωντας πανω απο αγρια βραχια, ταραζωντας με τις οπλες σου στα ησυχα ποταμακια τα νερα, που ανατιναζονταν γυρω μας σαν διαμαντενια πυροτεχνηματα...
Σφιγγομουν πανω σου οπως μπορουσα,διχως να ξερω πως να ακολουθησω το ρυθμο σου, να γινω ενα μαζι σου και στο πεταγμα σου να πεταξω κι εγω..
Μα κυριως ηξερα και ηξερες οτι σε εμπιστευομαι..Και σ αγαπω..
Σε κρατουσα γερα κι ηξερα κι εγω οτι με εμπιστευεσαι..Και μ αγαπας...
Ετσι πετουσαμε καλπαζοντας, ξυστα απο γκρεμους της αγριας φυσης και της αγριας ψυχης μας.....
Οταν εχασα παντοτινα εκεινον που αγαπουσα και με προδωσε...
Οταν φοβηθηκα γυρω μου τους ανθρωπους και τη ζωη..
Οταν εχασα εναν αγαπημενο φιλο...
Μα κι οταν βρηκα την πρωτη μου δουλεια, οταν ολα ηταν πανεμορφα μεσα μου και γυρω, οταν οι αλκυονιδες μερες πλημυριζαν την ψυχη με τις ηλιαχτιδες τους....
Ολα τα εντονα κυματα της ζωης, σκοτεινιασμενα και παγερα η ζεστα και ηλιολουστα, τα περασαμε μαζι, καλπαζοντας...
Καποτε τρωγαμε μαζι στο λιβαδι, ενα ηλιολουστο μεσημερι του χειμωνα..Με το ενα χερι εγω κρατουσα το δικο μου κολατσιο και με τ αλλο σε ταιζα ενα μηλο, καθισμενη στο χορταρι, στα ποδια σου..Το τρωγες και μου χαιδευες με τα χνωτα σου τα μαλια, κι υστερα εχωνες τη μυτη μες στο σακο μου να βρεις κι αλλο..Γελουσα μαζι σου και παρεξηγιοσουνα, ωσπου μου αρπαξες το ψωμι που ετρωγα, απ το χερι...Υστερα με κοιταζες σα να γελουσες κι εσυ..
Ηταν θυμαμαι Χριστουγεννα και ειχε ακομα χιονι στους δρομους..
Σε χαιδευα και σου μιλουσα σιγανα για κεινον που αγαπουσα και εχανα, σκυφτη στη ραχη σου και λυπημενη, καθως βαδιζες ησυχα στο μονοπατι..
Εσυ καθε τοσο με κοιταζες στοχαστικα.. Και ξαφνου αρπαξες μια μεγαλη κλαρα απο ενα ελατο παραδιπλα στα δοντια, κι αρχισες ενα καμαρωτο τροτ, λες κι ησουν το αλογο του αη Βασιλη..! Ξεχασα τοτε την πικρα μου κι αρχισα να γελαω με τα καμωματα σου..
Κι οσο γελουσα, τοσο εσυ ετρεχες πιο γρηγορα, και με κοιτουσες καθε τοσο με μια λαμψη παιχνιδιαρικη μες στα μεγαλα σου τα ματια...
Με χαιρετουσες με ενα χλιμιντρισμα οταν εμπαινα στο σταυλο, κι ερχοσουν με ελαφρυ τροτ προς το μερος μου πριν σε φωναξω..
Σου απαντουσα με ενα χαδι στο λαιμο, ενα φιλι μια αγκαλια κι ενα καροτο.!
Σε καβαλουσα κι ετρεχες με μια ασυγκρατητη ελευθερη ορμη στο μονοπατι...
Ενα μεσημερι καθως καλπαζες κατι σε τρομαξε πολυ, αναπηδησες εντονα κι επεσα αναμεσα στις οπλες σου..Προφτασες και πηδησες απο πανω μου, αν κι ετρεχες τοσο γρηγορα, διχως να με χτυπησεις...
Καποιοι ειπαν οτι ετυχε, εμεις ομως ξερουμε οτι απλα σ αγαπουσα και μ αγαπουσες..
Ενιωθα τη γη να τρεμει απ τον καλπασμο σου, κι οταν σταματησες το ποδοβολητο, σηκωθηκα σκονισμενη και σ ειδα να εχεις σταθει στην ακρη του μονοπατιου σα χαμενος, να κοιτας τη ραχη σου και να χλιμιντριζεις..
Ετρεξα κοντα σου, σ αγκαλιασα κι εσυ εχωσες το κεφαλι σου στο στερνο μου σαν παιδι, με χαιδευες ολογυρα με τα χνωτα σου και με κοιτουσες φοβισμενος..
Ενιωθα την καρδια σου να χτυπα δυνατα, ετρεμες..
Σε χαιδεψα σου ψυθυρισα στ αυτι οτι ειμαι καλα και τοτε ησυχασες και γυρισες στο πλαι να ξανανεβω στη ραχη σου..
Σε ξανακαβαλησα και βαδιζες σιγανα και προσεκτικα, σα να περπατουσες επανω σε παγο..Καθε τοσο γυριζες και με κοιταζες στη ραχη σου..Σε χαιδευα και σου μιλουσα..
Ηταν η τελευταια μας βολτα και δεν προφτασα ποτε να σου πω αντιο................
......................
Ομως σε κρατησα για παντα στην καρδια μου και σ αγαπω......
Να σε θυμαμαι καθε φορα που πεφτω, πως δεν εχω παρα να ξανασηκωνομαι και να συνεχιζω.......
Στο τελευταιο μου δακρυ νοσταλγιας για σενα, ψυθυρισα σαν ξορκι στη νυχτα, πως σιγουρα καπου καποτε, θα σε ξαναβρω.......
Γιούλη (καθαροαιμο friesian )
Κι οι ομορφες και πονεμενες ευχες παντα ακουγονται..!
Ενα μηνα περιπου μετα, ανοιξιατικο ηλιολουστο μεσημερι, απ την πρωτη μολις επισκεψη στον ιππικο ομιλο σε ειδα, και αναμεσα σε τοσα αλογα σε ξεχωρισα..
Σε πλησιασα θαρετα κι απλωσα το χερι προς το μερος σου.
Τ αγγιξες με τα χνωτα σου και μ ειδες που δακρυσα..
Γιατι ειδα στα ματια σου του Πηγασου τα ματια και το βλεμμα, το ιδιο ομορφο κεφαλι, η περηφανη κορμοστασια ,το βελουδενιο μαυρο τριχωμα και στο μετωπο η ιδια μακρια κι ατιθαση, καστανομαυρη χαιτη ...
Αγκαλιασα το λαιμο σου κι εσυ αφεθηκες σα να με γνωριζες ηδη απο καιρο, σε ενα παραξενο ομορφο ταιριασμα..
Σε φιλησα και σου ψυθυρισα στ αυτι πως εσενα θελω...
Ετσι ξεκινησαμε μαζι μαθηματα αθλητικης ιππασιας στο στιβο..
Καθε φορα που σε κοιτω , αναγνωριζω οτι εισαι πιο ομορφη ακομα απ τον Πηγασο...
Το πιο ομορφο αλογο που εχω δει..!
Την πρωτη φορα που τρεξαμε μαζι, ηταν η ιδια αισθηση σαν αρχισες να καλπαζεις, σα να πετουσες...
Μα στη δικη σου ραχη μαθαινα να ακολουθω το πεταγμα σου, να γινομαι μαζι σου ενα και να σ οδηγω..
Στη δικη σου ραχη μαθαινω να πετω κι εγω μαζι σου...
Θελω πολλες φορες να σου πω ευχαριστω..
Για ολα αυτα τα μεσημερια που μαζι λιωσαμε στο στιβο μαθαινοντας, πως να πεταμε μαζι...
Για τον τροπο που υπομονετικα και ηρεμα, οταν κανω καποιο λαθος σκυβεις το κεφαλι, τιναζεις υστερα απαλα και μεγαλοπρεπα τη χαιτη και προθυμα τρεχεις για να προσπαθησουμε ξανα...
Για την αγαπη που μου δειχνεις οταν μ αναγνωριζεις κι ερχεσαι κοντα μου, οταν γερνεις κι εσυ το κεφαλι στον κορφο μου, μετα το μαθημα, την ωρα του καροτου, και ακουμπαμε ετσι, μετωπο με μετωπο, και καθρεφτιζομαι ολοκληρη μες στα μεγαλα σου τα ματια...
Μια μερα πηδησες το εμποδιο απροετοιμαστα και τρομαξα..
Σ ειχα οδηγησει σε λαθος μερια και δεν ειχες αλλη επιλογη...
Σταθηκες υστερα στη μεση του στιβου, κι ενιωθα την καρδια σου να χτυπα, το ιδιο δυνατα με τη δικη μου, καθως πεσμενη επανω σου σ ειχα αγκαλιασει απ το λαιμο...
Ηξερα πως επρεπε να σ εμπιστευτω, να με εμπιστευτεις και να ξαναπροσπαθησουμε..!
Και προσπαθησαμε ξανα και ξανα και ξανα..
Και τα καταφεραμε..!
Και τωρα τρεχουμε μαζι στον ιδιο ρυθμο, στην ιδια κινηση, με κρατας, σε κρατω, σ οδηγω και στ αληθεια πεταμε..!
Μαζι θα παρουμε lisence ιππικης αντοχης, θα βγαινουμε πορειες, θα παρουμε μερος σε αγωνες, και δε με νοιαζει και τοσο αν θα κερδισουμε..
Γιατι ειναι κερδος απο μονη της, καθε στιγμη που πεταμε μαζι...
* * *
Μια μερα Γιουλη, οταν θα εχω μαθει μαζι σου σχεδον τελεια πια να πετω, θα ψαξω να βρω παλι τον Πηγασο, για να παμε ακομα μια βολτα...
Πιστευω οι φιλοι που τον εχουν θα ειναι ακομα εκει..
Τον εχασα, θα λεγαμε ,για λογους ασφαλειας οταν επεσα απ τη ραχη του, μιας και δεν ανηκει σε μενα...
Και υστερα παλι θα συνεχισω μαζι σου επ αοριστον...(την φραση "για παντα" την εχω σε γρουσουζια πια, κι εχω λογους....! )
Γιατι σ αγαπω..!
* * *
Θυμαμαι πως καποτε δυο μηνες πριν συναντησω τον Πηγασο, ειχα τοσο νοσταλγησει τα αλογα που ειχαν περασει για λιγο απ τη ζωη μου κατα καιρους, την τρελα μου που οι περιστασεις με ειχαν αναγκασει για καποια χρονια να εγκαταλειψω...
Κυριως με την Καλλονη, το αλογο που πρωτοκαβαλησα στα 13 μου οταν ανακαλυψα μεσα μου το "σαρακι", (friesian κι αυτη ) τον Ασπρουλη, τη Βροχη κι αλλα που δε χωρεσαν στη ριμα,παγιδεψα τη Νοσταλγια μαζι με τ Ονειρο σε ενα ποιημα που εγραψα για το Αλογο..
Ενα ποιημα που εντυσα με αναλογη μουσικη και εικονες..
Κι η Ονειροπαγιδα της Ψυχης, τ ακουσε κι εφερε κοντα μου εσας...
Εσενα , και τον Πηγασο, τα δυο friesian της ζωης μου...
Οι δυο μου "μαυρες καλλονες" που μαζι ζησαμε (και ζουμε.! ) τις περισοτερες και τις καλυτερες στιγμες ιππικης τρελας..!
Οι δυο μεγαλες μου αγαπες......
With Love
<3 Αμαζονα <3
