Έφυγες νωρίς..Όλα τα πράγματα σου έμειναν εδώ, κλεισμένα στην κάμαρα μας, που απόμεινε κλειδωμένη και σκοτείνη..Το σπίτι μας το άλαξα τελείως..Σε εξαφάνισα..Δε θέλω να σε θυμάμαι..Δε θέλω να σκέφτομαι..Δεν αντέχω άλλο πια να πονάω..
Μα γιατί σου μιλάω.;Δεν πειράζει, άλωστε πια δεν με ακούς..Ποτέ σου δεν με άκουγες..
Παίρνω το άλογο μου, και φεύγω μακριά, καλπάζοντας σα φωτιά και σαν άνεμος...Κάτω απ τις δυνατές του οπλές, ποδοπατάω τα ψέματα σου, την προδοσία σου..Δεν το νιώθεις.;Δεν πονάς.;Υπήρξες ποτέ.;Με αγάπησες.;Οχι, δε θέλω να μου πεις.Δε θα το κάνεις άλωστε, το ξέρω..Είναι θυμός..Θλίψη και λύτρωση..
Πέρασα απ το πλάι σου ξανά μα δε με γνώρισες..Καλπάζοντας με τ άλογο κάτω απ το παραθύρι σου, άφησα ένα δάκρυ να στεγνώσει στον άνεμο, πριν στάξει στο χώμα..Ελεύθερη !
Το δάσος μαγεμένο μας αγκαλιάζει, μας κρύβει, μας τυλίγει μες στα ξόρκια της ζωής και μας ξεχνά, κι εμείς, καλπάζοντας, περνάμε σαν τον άνεμο ανάμεσα στα πυκνά δεντρα..Μιλάμε με τις ανάσες μας..Του λέω για σένα με το σώμα μου που τρέμει κολλημένο επάνω του, και μου απαντά με το δυνατό ποδοβολητό του, καθώς δυναμώνει ολοένα μαζι με τους παλμούς της καρδιάς μου..Είναι το άλογό μου, ο πιο αληθινός μου φίλος επάνω στη γη..Περνάμε απ το σημείο που για πρώτη φορά έπεσα απ τη ράχη του, στον πρώτο ξέφρενο καλπασμό μας..Χαμογελώ και παίρνω δύναμη καθώς θυμάμαι ότι σηκώθηκα ξανά.Αν δεν πέσεις δε θα σηκωθείς, αν δεν πονέσεις δε θα μάθεις, κι αν δεν ξεκινήσεις απο το τίποτα δε θα φτάσεις στο τέρμα, μου είχε πει τότε ένας φίλος..Πόσο δίκιο είχε..!
Έτσι είναι η ζωή, σαν ένα άλογο που καλπάζει ελεύθερο, κι αν ξέρεις να το καβαλάς, σε σηκώνει στη ράχη του κι απλά αφήνεσαι στον άνεμο που χιμάει στα μαλιά σου, σκορπίζωντας όλες τις σκέψεις σου μακριά...Κι ο καλπασμός του σου τραντάζει το κορμί, αρπάζει βίαια την καρδιά μέσα απ τα στήθη σου, και την πετάει ψηλά, στον αέρα..Στην ξαναφήνει ύστερα στη θέση της ξέπνοη και λυτρωμένη, γεμάτη μονάχα απο μια ακαθόριστη απολυτότητα..
Το άλογο ξεφυσώντας ιδρωμένο σιγανέυει το ρυθμό..Φτάνουμε..Ο ήλιος αναδύεται δυνατός μέσα απ τα σύνεφα, σκοπίζωντας το φως του..Ο μικρός σταυρός, στη στέγη απ το ξωκλήσι, αστράφτει υπερκόσμια..Κατεβαίνω στη γη κι αγκαλιάζω ευγνώμονα το άλογο μου..Τα "φτερά" που δεν έχω..
Μες στο ξωκλήσι το φως γλιστρά πάνω στο βλέμμα του Ιησου, που μέσα απ την παλιά εικόνα Του, νιώθω πως με κοιτάζει με στοργή και μου χαμογελάει..Γονατίζω μπροστά Του κι αφήνω επιτέλους τα δάκρυά μου να κυλήσουν ελεύθερα..Του ήλιου το φως με αγκαλιάζει ζεστά..Του λέω για σένα, που έφυγες νωρίς κι άφησες πίσω σου συντρίμια..Του λέω για την καρδιά μου που πονά τόσο βαθιά..Του λέω πως θέλω να ζήσω αληθινά πια, μακριά απο προδοσίες και ψέματα, μακριά απο ανθρώπους που ζουν, με μοναδικό τους ιδανικό να πληγώνουνε και να γκρεμίζουν..Κλαίω τόσο ήσυχα..Κι αναρωτιέμαι πως μπορεί να πονάει κανείς τόσο ανώδυνα και σιωπηλά, να λυτρώνεται τόσο η ψυχή ενώ ακόμα πονάει..
Ο ήλιος γέρνει αργά προς τη δύση, όταν σηκώνω τα μάτια μου μουσκεμένα και κοιτώ τη μορφή Του.Με την ψυχή μου αδειανή πια απο σένα, το σώμα μου ανάλαφρο, νιώθω να φορώ στην καρδιά μου ένα ζευγάρι ολοκαίνουρια, άσπρα φτερά..Κι ας είναι ματωμένα, μπορούν να πετάνε..Φιλώ στοργικά την εικόνα Του κι αισθάνομαι σαν ένα χέρι αόρατο να μου χαϊδέυει τα μαλιά.."Ευχαριστώ.." Του λέω σιγανά, όπως δεν το χω πει ποτέ μου..Τώρα πια ξέρει η ψυχή μου πως είναι ο Θεός..Ολη η Αγάπη του σύμπαντος, ενσαρκωμένη σε ένα Πρόσωπο που αγκαλιάζει και λυτρώνει..Απ το κάθετι..!
Το άλογό μου με περιμένει στο λιβάδι.Με κοιτά ανήσυχα με τα μεγάλα του τα μάτια, γιατί το έχει καταλάβει τον τελευταίο καιρό, πως δεν είμαι καλά..Δεν ξέρει βέβαια πως χωρίσαμε, μιας και δεν ήξερε ποτέ του πως υπάρχεις..
"Είσαι καλά.;" με ρωτάνε τα μάτια του, κι εγώ, για πρώτη φορά, μετά απο μέρες, βρίσκω τη δύναμη ξανά να χαμογελάσω..
"Καλό μου αλογάκι.." του ψυθιρίζω στ αυτί και τον φιλώ.
Τον καβαλάω και φεύγουμε καλπάζοντας, πριν πέσει η νύχτα και ξεμείνουμε στα άγρια δάση ολομόναχοι..Ο ήλιος γέρνει και χρυσίζει τις οπλές του, το ολόμαυρο απαλό τρίχωμά του γυαλίζει, χάλκινη αστραπή..
Μπορεί να έφυγες νωρίς, μα τελικά, είναι πιο όμορφη η ζωή χωρίς εσένα..Θα κρατήσω μόνο τα ταξίδια μας..Τα τοπία και τα ηλιοβασιλέματα, τα όνειρα μου που ποτέ δε συμετείχες και ας σε συμπεριλάμβανα..Ενα τραγούδι ανεβαίνει στα χείλη μου ξανά, καθώς μέσα απ του ήλιου το παράθυρο, μια νέα άγνωστη ζωή μου χαμογελάει...
Αμαζόνα
Μα γιατί σου μιλάω.;Δεν πειράζει, άλωστε πια δεν με ακούς..Ποτέ σου δεν με άκουγες..
Παίρνω το άλογο μου, και φεύγω μακριά, καλπάζοντας σα φωτιά και σαν άνεμος...Κάτω απ τις δυνατές του οπλές, ποδοπατάω τα ψέματα σου, την προδοσία σου..Δεν το νιώθεις.;Δεν πονάς.;Υπήρξες ποτέ.;Με αγάπησες.;Οχι, δε θέλω να μου πεις.Δε θα το κάνεις άλωστε, το ξέρω..Είναι θυμός..Θλίψη και λύτρωση..
Πέρασα απ το πλάι σου ξανά μα δε με γνώρισες..Καλπάζοντας με τ άλογο κάτω απ το παραθύρι σου, άφησα ένα δάκρυ να στεγνώσει στον άνεμο, πριν στάξει στο χώμα..Ελεύθερη !
Το δάσος μαγεμένο μας αγκαλιάζει, μας κρύβει, μας τυλίγει μες στα ξόρκια της ζωής και μας ξεχνά, κι εμείς, καλπάζοντας, περνάμε σαν τον άνεμο ανάμεσα στα πυκνά δεντρα..Μιλάμε με τις ανάσες μας..Του λέω για σένα με το σώμα μου που τρέμει κολλημένο επάνω του, και μου απαντά με το δυνατό ποδοβολητό του, καθώς δυναμώνει ολοένα μαζι με τους παλμούς της καρδιάς μου..Είναι το άλογό μου, ο πιο αληθινός μου φίλος επάνω στη γη..Περνάμε απ το σημείο που για πρώτη φορά έπεσα απ τη ράχη του, στον πρώτο ξέφρενο καλπασμό μας..Χαμογελώ και παίρνω δύναμη καθώς θυμάμαι ότι σηκώθηκα ξανά.Αν δεν πέσεις δε θα σηκωθείς, αν δεν πονέσεις δε θα μάθεις, κι αν δεν ξεκινήσεις απο το τίποτα δε θα φτάσεις στο τέρμα, μου είχε πει τότε ένας φίλος..Πόσο δίκιο είχε..!
Έτσι είναι η ζωή, σαν ένα άλογο που καλπάζει ελεύθερο, κι αν ξέρεις να το καβαλάς, σε σηκώνει στη ράχη του κι απλά αφήνεσαι στον άνεμο που χιμάει στα μαλιά σου, σκορπίζωντας όλες τις σκέψεις σου μακριά...Κι ο καλπασμός του σου τραντάζει το κορμί, αρπάζει βίαια την καρδιά μέσα απ τα στήθη σου, και την πετάει ψηλά, στον αέρα..Στην ξαναφήνει ύστερα στη θέση της ξέπνοη και λυτρωμένη, γεμάτη μονάχα απο μια ακαθόριστη απολυτότητα..
Το άλογο ξεφυσώντας ιδρωμένο σιγανέυει το ρυθμό..Φτάνουμε..Ο ήλιος αναδύεται δυνατός μέσα απ τα σύνεφα, σκοπίζωντας το φως του..Ο μικρός σταυρός, στη στέγη απ το ξωκλήσι, αστράφτει υπερκόσμια..Κατεβαίνω στη γη κι αγκαλιάζω ευγνώμονα το άλογο μου..Τα "φτερά" που δεν έχω..
Μες στο ξωκλήσι το φως γλιστρά πάνω στο βλέμμα του Ιησου, που μέσα απ την παλιά εικόνα Του, νιώθω πως με κοιτάζει με στοργή και μου χαμογελάει..Γονατίζω μπροστά Του κι αφήνω επιτέλους τα δάκρυά μου να κυλήσουν ελεύθερα..Του ήλιου το φως με αγκαλιάζει ζεστά..Του λέω για σένα, που έφυγες νωρίς κι άφησες πίσω σου συντρίμια..Του λέω για την καρδιά μου που πονά τόσο βαθιά..Του λέω πως θέλω να ζήσω αληθινά πια, μακριά απο προδοσίες και ψέματα, μακριά απο ανθρώπους που ζουν, με μοναδικό τους ιδανικό να πληγώνουνε και να γκρεμίζουν..Κλαίω τόσο ήσυχα..Κι αναρωτιέμαι πως μπορεί να πονάει κανείς τόσο ανώδυνα και σιωπηλά, να λυτρώνεται τόσο η ψυχή ενώ ακόμα πονάει..
Ο ήλιος γέρνει αργά προς τη δύση, όταν σηκώνω τα μάτια μου μουσκεμένα και κοιτώ τη μορφή Του.Με την ψυχή μου αδειανή πια απο σένα, το σώμα μου ανάλαφρο, νιώθω να φορώ στην καρδιά μου ένα ζευγάρι ολοκαίνουρια, άσπρα φτερά..Κι ας είναι ματωμένα, μπορούν να πετάνε..Φιλώ στοργικά την εικόνα Του κι αισθάνομαι σαν ένα χέρι αόρατο να μου χαϊδέυει τα μαλιά.."Ευχαριστώ.." Του λέω σιγανά, όπως δεν το χω πει ποτέ μου..Τώρα πια ξέρει η ψυχή μου πως είναι ο Θεός..Ολη η Αγάπη του σύμπαντος, ενσαρκωμένη σε ένα Πρόσωπο που αγκαλιάζει και λυτρώνει..Απ το κάθετι..!
Το άλογό μου με περιμένει στο λιβάδι.Με κοιτά ανήσυχα με τα μεγάλα του τα μάτια, γιατί το έχει καταλάβει τον τελευταίο καιρό, πως δεν είμαι καλά..Δεν ξέρει βέβαια πως χωρίσαμε, μιας και δεν ήξερε ποτέ του πως υπάρχεις..
"Είσαι καλά.;" με ρωτάνε τα μάτια του, κι εγώ, για πρώτη φορά, μετά απο μέρες, βρίσκω τη δύναμη ξανά να χαμογελάσω..
"Καλό μου αλογάκι.." του ψυθιρίζω στ αυτί και τον φιλώ.
Τον καβαλάω και φεύγουμε καλπάζοντας, πριν πέσει η νύχτα και ξεμείνουμε στα άγρια δάση ολομόναχοι..Ο ήλιος γέρνει και χρυσίζει τις οπλές του, το ολόμαυρο απαλό τρίχωμά του γυαλίζει, χάλκινη αστραπή..
Μπορεί να έφυγες νωρίς, μα τελικά, είναι πιο όμορφη η ζωή χωρίς εσένα..Θα κρατήσω μόνο τα ταξίδια μας..Τα τοπία και τα ηλιοβασιλέματα, τα όνειρα μου που ποτέ δε συμετείχες και ας σε συμπεριλάμβανα..Ενα τραγούδι ανεβαίνει στα χείλη μου ξανά, καθώς μέσα απ του ήλιου το παράθυρο, μια νέα άγνωστη ζωή μου χαμογελάει...
Αμαζόνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου