Η Κυρα - Φωτιά

                

  Σε ένα κάστρο μονάχη της ζούσε η κυρα- Φωτιά.Τα δειλινά κούρνιαζε στη γωνιά της και σιγοτραγουδούσε ένα μαγεμένο τραγούδι.Τότε το κάστρο άστραφτε απο το χρυσαφένιο της το φως, κι απόμενε έτσι, φωτισμένο, ως το πρωί. Με την ανατολή του ήλιου ξεψυχούσε η κυρα-Φωτιά για να αναστηθεί πάλι το ηλιοβασίλεμα. Όλη τη νύχτα έλεγε παραμύθια στο φεγγάρι, κι εκείνο, σύντροφος και φίλος της πιστός, της κράταγε παρηγοριά και παρέα.
   Όλα ήταν ήσυχα γύρω απ το μαγεμένο κάστρο. Ωσπου κάποιο βράδυ..Ένα αγόρι ξυπόλυτο, ντυμένο με κουρέλια πλησίασε στο λόφο που κατοικούσε η κυρα-Φωτιά.Στα χέρια του κρατούσε μια χρυσή άρπα.Σώπασε τότε η κυρα- Φωτιά, σώπασε και το φεγγάρι, κι οι δυό τους κοίταξαν μαγεμένοι το παιδί.-Άνοιξε πύλη άνοιξε, πύλη χρυσή του ανέμου,κύλα παραμυθιού κλωστή, κι αστέρια εσείς ανάψτε..σιγοψυθίρισε η κυρα- ΦωτιΆ το ξόρκι, κι ευθύς, η χρυσαφένια πύλη του κάστρου ορθάνοιξε φωτισμενη

Το παιδί πλησίασε παραξενεμένο.

-Μπα..! Ένα κάστρο ! είπε. Εδώ μπορώ να περάσω τη νύχτα.. Μπήκε μεσα και κοίταξε γύρω του μαγεμένο.Όλα ήταν τόσο τακτοποιημένα και όμορφα! Όμως κανείς δεν ήταν εκεί.Το παιδί, κουρασμένο καθώς ήταν, πλησίασε στο αναμένο τζάκι να ζεσταθεί.Προσπάθησε να κοιμηθεί μα δεν μπορούσε.Στο τέλος πήρε τη χρυσή του άρπα κι άρχισε να παίζει μια όμορφη, μα θλιβερή μελωδία.
-Αχ και να έβρισκα το δρόμο να γυρίσω στον πατέρα μου...είπε και δάκρυσε.Μα η Χώρα του είναι πολύ μακριά κι απο το χάρτη μου έχουν σβηστεί τα σημάδια..Έχω χαθεί..
-Μην κλαίς..Ίσως μπορώ να σε βοηθήσω να βρεις το δρόμο..μια βαθιά γλυκιά φωνή του αποκρίθηκε.
Το παιδί κοίταξε γύρω ξαφνιασμένο.
-Μα..ποιός είναι εδώ.;Ποιός μίλησε.;
-Εγω, εδώ..!
Μέσα στο τζάκι η φωτιά δυνάμωσε παράξενα, γεμίζοντας φως το παράξενο κάστρο. Οι φλόγες πετάχτηκαν έξω χορεύοντας κι αναμεσά τους εμφανήστηκε μια όμορφη κοπέλα

 

Το παιδί πετάχτηκε ξαφνιασμένο.
-Ποιά είσαι εσύ..;!
-Μη φοβάσαι..Είμαι η κυρα- Φωτιά, η πριγκίπισσα αυτού του κάστρου.Και θέλω να σε βοηθήσω..Λοιπόν, τί σου συμβαίνει;
-Είμαι ο γιος του βασιλιά της Αστροηλιοχώρας.Ο Άρχοντας της Νύχτας με έκλεψε όταν γενήθηκα και με πήρε για υπηρέτη στο σκοτεινό του παλάτι.Ωσπου μια μέρα βρήκα τη χρυσή άρπα που ο πατέρας μου, μου είχε χαρίσει όταν γενήθηκα για να με προστατεύει με τη Μελωδία του Ουρανού.Ο Άρχοντας της Νύχτας την είχε κλέψει κι αυτη και την είχε κλεισμένη σε ένα σκοτεινό σεντούκι.Όταν τη βρήκα είχε τυλιγμένο μέσα το χάρτη με τα λόγια του πατέρα μου και το δρόμο της επιστροφής, αν ποτέ χαθώ..Ο βασιλιάς μου έγραφε πως είμαι το παιδί του και πως η Μελωδία του Ουρανού θα με οδηγεί στο ταξίδι..Όσο πλησιάζω στο παλάτι η άρπα θα παίζει δυνατά και χαρούμενα, μα όσο απομακρύνομαι, η μουσική της θα γίνεται βραχνή και θλιμμένη..Πάνε μήνες τώρα που ταξιδεύω, μα τα σημάδια στο χάρτη έχουνε σβηστεί, και νομίζω πως χάθηκα..Κι όσο πρωχωρώ, η μελωδία στην άρπα μου γίνεται όλο και πιο θλιμμένη. Και ο Άρχοντας της Νύχτας ξέρω πως έχει στείλει τον τρομερό του Δράκο να με βρει και να με φέρει πίσω..Μα ο Δράκος αυτός πετάει μόνο τη νύχτα. Έτσι κάθε που βραδιάζει, ψάχνω να βρω ένα μέρος φωτεινό να κρυφτώ, γιατί ο Δράκος δεν αντέχει το φως.Σ ευχαριστώ που απόψε μου άνοιξες το κάστρο σου, όμορφη και καλή κυρα- Φωτιά..
Η πριγκίπισσα χάιδεψε συμπονετικά τα μαλιά του παιδιού με το φλόγινο χέρι της.
-Λυπάμαι που χάθηκες..είπε γλυκά. Μα θα σε βοηθήσω να ξαναβρείς το δρόμο.!Δείξε μου το χάρτη σου..
Το παιδί τον άνοιξε μπροστά της και η κυρα-Φωτιά, φύσηξε πάνω του ένα φλόγινο χνώτο.Ο χάρτης έλαμψε ευθύς, σα να ήτανε καινούριος και τα σημάδια ξεχώρισαν ολοκάθαρα πάνω στο κιτρινισμένο χαρτί.
-Εκπληκτικό.!θαύμασε το χαμένο πριγκιπόπουλο και ευχαρίστησε ξανά την κυρα-Φωτιά.
Μαζί έσκυψαν περίεργοι να δουν τη διαδρομή.
-Είναι πολύ μακριά απο δω..Και ο δρόμος είναι επικύνδυνος, δεν θα χεις που να φυλαχτείς το βράδυ.Λοιπόν, θα ρθω μαζί σου!Θα σου κρατώ τα βράδια φως και ζεστασιά.Και ..ποιός ξέρει.; Ισως μαζί με σένα να ξαναβρώ κι εγώ το αληθινό μου κάστρο και το όνομά μου..Μα θα ξεκινήσουμε αύριο βράδυ.Σε λίγο χαράζει η αυγή και σαν ξημερώνει, τα μάγια λύνονται και σβήνω..είπε η κυρα- Φωτιά.
-Σ ευχαριτώ, είναι πιο όμορφα να ταξιδεύει κανείς με παρέα ! χάρηκε το αγόρι. Το κάστρο σου το αληθινό.; Το ονομά σου.; Μα τι σου συνέβη.;
-Το μόνο που θυμάμαι είναι πως με άφησε στο τζάκι αυτό φυλακισμένη ένας δράκος..Τη μέρα σβήνω και τη νύχτα ξαναγιενιέμαι απ τις στάχτες μου..Αν οι στάχτες μου σκορπίσουν και χαθούν, θα με ρουφήξουν ξανά τα χνώτα του δράκου. Και θα χαθώ κι εγώ για πάντα..Μα είναι ένα ξόρκι, μου έχει πει το φεγγάρι, που κάθε αυγή μένει γραμμένο στη στάχτη " όταν ο Αετός ντυθεί ξανά το πορφύρα, εσύ Βασίλισσα θα γίνεις, και το κάστρο σου θα βρεις, και το όνομά σου" Μα δεν ξέρω τί σημαίνει..
- Θα φυλάω τις στάχτες σου τη μέρα μες στη χρυσή μου άρπα..υποσχέθηκε το αγόρι.Και όταν φτάσουμε στην Αστροηλιοχώρα, ο πατέρας μου γι ανταμοιβή θα σε βοηθήσει να λύσεις το ξόρκι !
Ετσι συμφώνησαν, και σαν ανέτειλε ο ήλιος, η κυρα-Φωτιά εξαφανήστηκε και το αγόρι έπεσε να κοιμηθεί κουρασμένο.
    Το βράδυ δεν άργησε να ξαναρθεί κι ο μικρός πρίγκιπας ξυπνησε απο το τραγούδι της κυρα- Φωτιας.
-Ωρα να φύγουμε..!του εϊπε εκείνη γλυκά σαν χάθηκε πισω απ το λόφο και η τελευταία ηλιαχτίδα.
Κι ευθύς οι φλόγες στροβιλίστηκαν με ορμή εξω απ το τζάκι.

Σαν χαμήλωσε η λάμψη η εκτυφλωτική, μπροστά του στέκοταν ένα όμορφο και δυνατό πύρινο άλογο..

-Πώς το έκανες αυτό.!; θαύμασε το αγόρι
-Μπορώ να πάρω όποια μορφή θέλω.! του εξήγησε η κυρα-Φωτιά. Λοιπόν έλα, ανέβα στη ράχη μου!
   Έτσι άλογο και καβαλάρης, ξεχύθηκαν καλπάζοντας με ορμή έξω απ το κάστρο. Το φεγγάρι τους συντρόφευε φωτίζοντας το δρόμο.Όλη τη νύχτα κάλπαζαν ασταμάτητα, ακολουθώντας τη διαδρομή στο βασιλικό χάρτη. Η αυγή τους βρήκε σε ένα πυκνό και αλόκοτο δάσος. Ένα σπιτάκι μισοκρυμένο ανάμεσα στα φύλλα έμοιαζε να ναι εγκαταλελειμένο..

-Πάω να δω αν είναι κανείς μέσα.!είπε θαρρετά ο μικρός πρίγκιπας και κατέβηκε απ τη ράχη της κυρα- Φωτιάς.
-Κάνε γρήγορα.. του είπε ξεψυχησμένα εκείνη.
Το αγόρι έφυγε τρέχωντας. Μα όταν σε λίγο ξαναγύρισε, βρήκε μονάχα ένα βουνό απο στάχτη πάνω στο βράχο που είχε αφήσει το πύρινο άλογό του.Ο ήλιος είχε ανατείλει, και το φεγγάρι, είχε κι εκείνο σβηστεί..
   Προσεκτικά μάζεψε τη στάχτη μες στην χρυσή άρπα του και μπήκε στο μικρό έρημο καλύβι.Κουρασμένος καθώς ήταν απο το ταξίδι, αποκοιμήθηκε αμέσως...

                  *                 *                 *

Σαν έδυσε ο ήλιος, η χρυσή άρπα πλημύρισε απο φως και το όμορφο άλογο αναπήδησε μουδιασμένο στο βράχο. Μα τί ήταν αυτό.; Το αγόρι είχε εξαφανιστεί.!Μαζί και το σπιτάκι.! Έψαξε σ όλο το δάσος, τον φώναξε, μα τίποτα.!
-Τώρα, τί θα κάνω ; Τι θα απογίνω.; Θα ξημερώσει κι η στάχτη μου θα  χαθεί και θα σκορπίσει με τον άνεμο..απαρηγόρητη ήταν η κυρα- Φωτιά.
Απογοητευμένη σταθηκε σε μια γωνιά περιμένωντας να βγει το φεγγάρι.Εκείνο θα μπορούσε ίσως να τη βοηθήσει..
Και το φεγγάρι δεν άργησε να φανεί.Ερχόταν γοργό, γεμίζωντας, πετώντας επάνω απ τη λίμνη.Ξωπίσω του ακολοθούσε ένας παράξενος αετός που όλο έκρωζε ανήσυχος..Σα να είχε πάρει απο πίσω το φεγγάρι !

Η κυρα- Φωτιά τότε είπε στο φεγγάρι τί είχε συμβει. Πως μονάχα η χρυσή άρπα τους εϊχε απομείνει και το αγόρι κι ο χάρτης, μαζί με το αλόκοτο σπιτάκι είχαν εξαφανιστεί. Ο αετός όση ωρα μιλούσαν έκρωζε δυνατά, κάνοντας κύκλους στον αέρα, γύρω απ το φεγγάρι.
-Νομίζω ότι πρέπει να ακολουθήσουμε αυτόν τον αετό..είπε στο τέλος σκεφτικό το φεγγαρι.Φαίνεται κάτι να ξέρει για όλα αυτά τα παράξενα..
  Έτσι κι έγινε.Το φεγγάρι γατζώθηκε στη χαίτη της και η κυρα-Φωτιά κάλπασε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ξωπίσω απ το μεγάλο πουλί.Πέρασαν το δάσος, λιβάδια, βουνά..Και λίγο πριν ξημερώσει ο αετός άνοιξε το μεγάλο ράμφος του και κατάπιε την κυρα-Φωτιά.! Το φεγγάρι χάθηκε ξαφνιασμένο καθώς ο ήλιος ανέτειλε και δεν μπορούσε να δει πλέον τίποτα.
  Ο αετός άρπαξε τότε στα νύχια του τη χρυσή άρπα και όλη τη μέρα πετοϋσε, πετούσε ακούραστα πάνω απ τη θάλασσα..Και σαν έπεσε η νύχτα κάτι τρομερό συνέβη..
  Η θαλασσα αγρίεψε ξαφνικά και μαύρα σκούρα σύνεφα στον ουρανό έκρυψαν το φεγγάρι.Μέσα απο τα πελώρια κύματα αναδύθηκε ο τρομερός Δράκος του Άρχοντα της Νύχας.!

Ο αετός πάλεψε μαζί του γεναία όλη τη νύχτα.Κοντά στο ξημέρωμα του κατάφερε το θανατηφόρο χτϋπημα.Ο Δράκος βυθήστηκε μέσα στο κύμα μουγκρίζοντας.Μα καθώς πέθαινε χάραξε βαθιά με τα νύχια του την καρδιά του αετού..Ματωμένος ο περήφανος βασιλιάς των ουρανών, λυποθύμησε..Μα ξαφνικά κάτι παράδοξο συνέβη..Η θάλασσα τα σύνεφα κι η σκοτεινιά εξαφανήστηκαν μέσα σε ένα αλόκοτο χρυσό φως. Στη θέση τους εμφανήστηκε ένα πανέμορφο βασίλειο, σαν να ήταν θαμμένο εκεί για χρόνια..

 Κρατώντας σφιχτά τη χρυσή άρπα, ο νεαρός πρίγκιπας σηκώθηκε πληγωμένος απο εκεί που έπεσε ο αετός.
-Η Αστροηλιοχώρα.!αναφώνησε
Δίπλα του στεκόταν μια όμορφη βασίλισσα τυλιγμένη σε ένα χρυσαφί μανδύα.Κοιτούσε στην κορφή του λόφου το παλάτι δακρυσμένη..
-Κυρα- Φωτια..!είπε έκπληκτος
-Εδώ είναι το παλάτι μου..ψέλισε εκείνη.Τώρα θυμάμαι τα πάντα..
Πριν προλάβει να αποσώσει ο βασιλιάς της Αστροηλιοχώρας έφτασε κοντά τους με δυο άσπρα άλογα.Ξωπίσω του ακολουθούσαν όλοι οι άνθρωποι του βασιλείου.
- Βασιλιά μου..ειπε η κυρα-Φωτιά καθώς τον αντίκρυσε, και δάκρυσε.
Ο βασιλιάς τότε αγκάλιασε τη γυναίκα του και το παιδί του
-Χρυσαφένια μου...Αετογιέ μου..! είπε γλυκα. Πόσο χαιρομαι που σας ξαναβλέπω..!Απο τότε που ο Αρχοντας της Νύχτας άρπαξε τη χρυσή άρπα με τη Μελωδία του Ουρανού, κυρίευσε όλο μου το βασίλειο..Μα εσύ γεναίε μου Αετογιέ, την βρήκες την αρπα και την ξανάφερες πίσω..Μα..πως βρήκες τη μητέρα σου.;Πάνε χρόνια τώρα που την είχε αρπάξει ο Δράκος..
-Μ έπιασε η νύχτα και βρέθηκα στο κάστρο που την είχε φυλακίσει..!Συνεχίσαμε μαζί το ταξίδι ώσπου περάσαμε απο το μαγεμενο δάσος..Το σπιτάκι που μπήκα να ξεκουραστώ καθώς ξημέρωνε ηταν παγίδα.!Σαν νύχτωσε και ξυπνησα βρισκόμουν στη φωλιά του Δράκου..Χρησιμοποιησα το ξόρκι του χάρτη σου πατέρα. ''το Ματι του Αετου" και μεταμορφώθηκα μαζί του σε αετόπουλο..Έτσι γκρέμισα τη φωλιά του δράκου και μπόρεσα να του ξεφύγω..!Ευτυχώς τη χρυσή άρπα δεν την πήρε μαζί, με το μαγεμένο σπίτι, επειδή η κυρα- Φωτιά την είχε σκεπάσει με φως πριν να σβήσει.Τη βρήκα να μιλά με το φεγγάρι και τους οδήγησα ως εδώ..Τη στιγμή εκείνη που μεταμορφώθηκα μαζί με το χάρτη, ήξερα τα πάντα..Κι οτί εσύ ησουν, κυρα- Φωτια, η μητέρα μου..Κι είμαι στ αλήθεια περήφανος γι αυτό..
  Η βασίλισσα και το βασιλόπουλο αγκαλιάστηκαν ευτυχισμένοι..Καβάλα στ άσπρα άλογα γύρισαν στο παλάτι, όπου εγινε μια μεγάλη γιορτή για το γεναίο μικρό πρίγκιπα.Το παιδι  που εφερε πίσω τη Μελωδία του Ουρανου, κι ετσι νικηθηκε οριστικα ο Αρχοντας της Νυχτας..

Αμαζόνα